Οι εκλογές Ιανουαρίου 2015 ανέδειξαν μία νέα κυβέρνηση Α. Τσίπρα με την υποστήριξη των κοινοβουλευτικών ομάδων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Η πρώτη περίοδο κορυφώνεται με τις δραματικές εξελίξεις τις οποίες προκαλεί το δημοψήφισμα Ιουλίου 2015 και το νέο πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Οι εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 διατηρούν τα βασικά χαρακτηριστικά του κομματικού συστήματος, αλλά η κυβέρνηση Α.Τσίπρα ΙΙ έχει υιοθετήσει μία εντελώς διαφορετική κυβερνητική στοχοθεσία με βασικούς άξονες την εφαρμογή των στόχων του νέου Μνημονίου έπειτα και από την ουσιαστική ανασύνθεση του κοινοβουλευτικού προσωπικού με την αποχώρηση σημαντικής μερίδας διαφωνούντων. Τα άρθρα του Μάνου Παπάζογλου αποτυπώνουν τη σημασία κομβικών γεγονότων για την αλλαγή κατεύθυνσης της κυβέρνησης και τα νέα προβλήματα που προέκυψαν.
Γιατί αυτοδυναμία;
Huffington Post, 14.1.2015
«η αυτοδυναμία κρύβει περισσότερους κινδύνους από τα οφέλη που προσφέρει. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παράδειγμα των κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως επικράτησε μετά το 2012 είναι χωρίς κινδύνους. Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει το Φεβρουάριο δεν φθάνει να έχει διακομματική στήριξη, άνετη πλειοψηφία εδρών και ένα πλαίσιο στόχων. Πρέπει να έχει ουσιαστική συλλογική λειτουργία, δίχως άτυπες, αλλά πανίσχυρες, δυαρχίες, δίχως επαρκή λογοδοσία, αλλά και διαφάνεια στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Πρέπει να επιλέξει τα ικανότερα στελέχη δίχως μικρο-πολιτικούς συμβιβασμούς και προσωπικές συμπάθειες. Πρέπει να αναγνωρίσει στα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι και εκείνα είναι φορείς αιτημάτων και συμφερόντων που θα αξιολογηθούν κατά τη λήψη των αποφάσεων.
Γιατί πάντοτε καραδοκεί ο Μινώταυρος που έχει κατασπαράξει τέσσερις κυβερνήσεις από το 2009, παρά το γεγονός ότι κάποιες από αυτές διέθεταν επαρκείς κοινοβουλευτικές έδρες.»
Οι ηγεσίες της Δευτέρας
Huffington Post, 24.1.2015
«Το πρόβλημα της χώρας είναι κατά κύριο λόγο πολιτικό και αυτό είναι η μήτρα όλων των υπόλοιπων δεινών. Η πολιτική αστάθεια, η χαμηλή ποιότητα των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, αλλά και οι τάσεις δημαγωγίας, πόλωσης και εσωστρέφειας αποτελούν αξεπέραστα προβλήματα και λόγους ερμηνείας της αποτυχίας διαδοχικών κυβερνήσεων. Η επικράτηση μίας λογικής εκδίωξης του παλαιού πολιτικού προσωπικού δεν προδικάζει την ποιότητα των διαδόχων του.»
Διαπραγμάτευση χωρίς τη Βουλή;
Huffington Post, 4.4.2015
«Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, οφείλει να προσέλθει στη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαϊκούς παράγοντες όχι με μία λογική περιχαράκωσης σε μία λαϊκή εντολή, αλλά συνδυάζοντας το αυτονόητο δημοκρατικό επιχείρημα με μία έμπρακτη στάση σεβασμού των κανόνων του πρωτογενούς και δευτερογενούς κοινοτικού δικαίου που δεσμεύει από κοινού όλες τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών. Οι περιπτώσεις των παραποιημένων δημοσιονομικών στοιχείων, αλλά και του ‘βασικού μετόχου’, είναι διδακτικές των συνεπειών που προκύπτουν όταν οι κυβερνήσεις λειτουργούν ομφαλοσκοπικά και δίχως κατανόηση των θεσμικών περιορισμών που υφίστανται στην ΕΕ (και τους οποίους έχουμε αποδεχθεί με ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες).»
Η κλεψύδρα του κ. Τσίπρα
Τα Νέα, 2.7.2015
«Το γενικότερο πρόβλημα της ηγεσίας Τσίπρα είναι η άτεχνη διαχείριση του πολιτικού κεφαλαίου που διέθετε η κυβέρνηση που έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή κατασπατάλησή του. Επιστέγασμα των παραπάνω υπήρξε η επιλογή για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Μίας αναμφισβήτητα δημοκρατικής επιλογής, η οποία έχει νόημα όταν διεξάγεται στο σωστό χρόνο (π.χ. μετά το Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου) και όταν τίθεται ένα σαφές ερώτημα που επιτρέπει την καταφατική ή απορριπτική στάση των εκλογέων και καθοδηγεί την κυβερνητική δράση. Πάντως, σε καμία περίπτωση όταν μία κυβέρνηση έχει διανύσει ένα μακρύ δρόμο διαπραγματεύσεων (και υποχωρήσεων) και όταν είναι άμεσα αισθητές οι αρνητικές επιπτώσεις της επιλογής που αυτή υποστηρίζει.»
πλήρες άρθρο https://www.tanea.gr/2015/07/02/opinions/i-klepsydra-toy-k-tsipra/
Η ηγεσία της Δευτέρας
Huffington Post, 4.7.2015
«Ο Πρωθυπουργός οφείλει να ανταποκριθεί εμπράκτως σε ένα (μειοψηφικό ή πλειοψηφικό) «ΝΑΙ» με άμεση αλλαγή προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα, καθώς και με αναθεώρηση της κυβερνητικής στρατηγικής στην κατεύθυνση της αμετάκλητης συμμετοχής στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη και την ολοκλήρωση μίας (οποιασδήποτε) συμφωνίας. Αν δεν είναι έτοιμος να το πράξει αυτό, τότε πρέπει με ενέργειές του να αποκαταστήσει τη διαφαινόμενη δυσαρμονία της κυβέρνησης με το εκλογικό σώμα.»
Τσίπρας ΙΙ
Huffington Post, 13.7.2015
«Κανένας δεν ζήτησε από τον κ. Τσίπρα να αποκηρύξει τις ιδεολογικές καταβολές του, ούτε να μπει στο κοστούμι του πρωθυπουργο-κεντρισμού που χαρακτήριζε τους προκατόχους του. Αλλά, όλοι έχουν την προσδοκία η κυβέρνηση να επιδιώκει την πολιτική συναίνεση, να αναζητήσει με υπευθυνότητα την συνεννόηση τους εταίρους στην Ε.Ε. και να λάβει όλες εκείνες τις αποφάσεις που τεκμηριωμένα θα μας απομακρύνουν από το σημερινό τέλμα.»
Η απαρχή μίας ηγεσίας
Huffington Post, 14.1.2016
«Η ηγεσία του κ. Μητσοτάκη δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο στις προσωπικές επικοινωνιακές ικανότητες. Πρόκειται για έναν πολιτικό που τολμά να διατυπώνει και να υποστηρίζει τις θέσεις του. Η ακαδημαϊκή, επαγγελματική, πολιτική σταδιοδρομία του επιτρέπουν καλύτερη διάγνωση του εθνικού και διεθνούς γίγνεσθαι και διασφαλίζουν μία υψηλού επιπέδου κοινοβουλευτική δράση και διεθνή παρουσία.
Ωστόσο, η νέα ηγεσία πρέπει να στηριχθεί στην ιδεολογική-προγραμματική-οργανωτική ανανέωση του κόμματος που ανέλαβε. Η ΝΔ πρέπει να αναζητήσει το μίτο που τη συνδέει με τα συμφέροντα και τα αιτήματα διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και να προσπαθήσει να τα συναρθρώσει και να τα εκφράσει. Το εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο, γιατί είναι δεδομένο ότι δεν θα ακολουθήσει τη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καθοδηγήθηκε από την άκριτη υιοθέτηση κάθε διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας προς την πολιτική, τους πολιτικούς κλπ. καλλιεργώντας υψηλές προσδοκίες στις οποίες δεν μπορούσε ως κυβέρνηση πλέον να ικανοποιήσει.»
Γιατί απομακρυνόμαστε από την Ιβηρική; Protagon.gr, 18.1.2016
«μάλλον μεγαλώνει η απόσταση της Ελλάδας από τις χώρες της Ιβηρικής όχι μόνο από οικονομικής απόψεως, αλλά και εκτιμώντας την πολιτική κατάσταση. Δίχως να προεξοφλείται η επιτυχία των κυβερνήσεων συνεργασίας σε Ισπανία και Πορτογαλία, το πολιτικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές μάλλον καθοδηγεί τα κόμματα στη λογική της συνέχειας του κράτους και των βασικών κατευθύνσεων πολιτικής που ακολουθήθηκαν κατά την προηγούμενη περίοδο. Στην Ελλάδα η πολιτική ζωή εντός και εκτός κοινοβουλίου εξακολουθεί να επηρεάζεται από την πόλωση, τη διαίρεση, την έλλειψη εμπιστοσύνης και στοιχειώδους συνεννόησης. Κατά συνέπεια, το πολιτικό πρόβλημα θα εξακολουθήσει να λειτουργεί ως τροχοπέδη για την οικονομική κατάσταση. Εξακολουθεί να αποτελεί μία πρόκληση η εδραίωση των στοιχείων κοινοβουλευτικής (και όχι οπαδικής) αντιπαράθεσης, ισχυρής λογοδοσίας (και όχι δημαγωγικής συγκάλυψης), αλλά και συνεννόησης (και όχι απαραιτήτως συγκυβέρνησης) όταν αυτή είναι θεμιτή και απαραίτητη.»
δηλώσεισ Le Monde, 12 Ιουλίου 2016
«All the parties that have applied memorandums have seen MPs leave the ship in important votes. For the moment, Syriza’s desire to remain in power prevails over the differences, but in their speeches on privatizations, on changes in labor law, all the deputies of Syriza are not always on the same line.»
αστοχη στρατηγικη
Huffington Post, 24.7.2016
«Έπειτα από το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και την εδραίωσή του στη θέση του πρωθυπουργού, σταδιακά διαμορφώνεται η νέα φάση της ηγεσίας Τσίπρα. Ο κ. Τσίπρας γίνεται περισσότερο ένας συμβατικός πρωθυπουργός και λιγότερο αρχηγός ενός κόμματος με κινηματικές και ριζοσπαστικές αφετηρίες. Τα ιδεολογικά ζητήματα υποχωρούν, αν εξαιρέσουμε ορισμένες αναλαμπές για συμβολικού χαρακτήρα ζητήματα (π.χ. ΜΜΕ)… Πιθανότατα θα περιέλθει σε μία κατάσταση αβελτηρίας με συνέπειες στην ικανότητα διακυβέρνησης, όπως συνέβη με προηγούμενες κυβερνήσεις όταν συνειδητοποίησαν ότι η κλεψύδρα πλέον αδειάζει πολύ γρήγορα Πώς μπορεί να αντιδράσει ένας ιδεολογικά εξουδετερωμένος κυβερνητικός σχηματισμός, ο οποίος εναγωνίως αναζητεί να παρουσιάσει πεπραγμένα πολιτικής και διαθέτει μία βάση υποστήριξης με μάλλον χαλαρή κομματική ταύτιση; Οι εξελίξεις θα καταδείξουν την ύπαρξη ή όχι ορισμένων ουσιαστικών ηγετικών χαρισμάτων.»
Κων. Μητσοτάκης, ο δύσκολος δρόμος Καθημερινή, 20.6.2017
«Η αναγνώριση από όλες τις πτέρυγες της Βουλής της συμβολής του Κ.Μ. στα πολιτικά πράγματα της χώρας μάς επιτρέπει να συνοψίσουμε την ουσιαστική, κατά τη γνώμη μου, παρακαταθήκη του Κρητικού πολιτικού: Η χώρα πρέπει να παραμείνει δυναμικό μέλος της Ε.Ε., να ευθυγραμμίζει διαρκώς τις πολιτικές της με εκείνες των εταίρων της, ο πολιτικός πρέπει να τηρεί εμπράκτως τις αξίες και τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού, το φιλελεύθερο κέντρο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος μιας σύγχρονης κεντροδεξιάς παράταξης, η σχέση με τους ψηφοφόρους-υποστηρικτές προϋποθέτει τη διατήρηση της αμεσότητας και της αμοιβαιότητας.»
δηλωσεισ le monde, 19.8.2018
«Finally, the Greeks have, despite the reforms and austerity measures, always the feeling that the state is ineffective and non-existent,» notes Manos Papazoglou.
Κρίση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, 14.1.2019
Ο Μάνος Παπάζογλου, καθηγητής πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, λέει στην Le Monde: «Οι κινήσεις στο πολιτικό πόκερ του Αλέξη Τσίπρα είναι όλο και πιο ελεγχόμενες, περισσότερο από όσο ίσως πιστεύουν κάποιοι. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι η ψήφος εμπιστοσύνης θα περάσει, όπως και η Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά η πλειοψηφία είναι αδύναμη. Για τις σημαντικές ψηφοφορίες, όπως είναι η Αναθεώρηση του Συντάγματος, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να βρει 180 ψήφους. Οι πρόωρες εκλογές φαίνονται όλο και πιο πιθανές και μια νέα περίοδος αστάθειας ανοίγει για την Ελλάδα».
Το Jenga του Πρωθυπουργού
Τα Νέα, 24.1.2019
«Τα χρόνια της κρίσης έκαναν σαφές ότι κόμματα και πολιτικοί δεν έχουν διάθεση να εξοικειωθούν με την πραγματικότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας και την ανάγκη ουσιαστικών προγραμματικής συνεννόησης και σύγκλισης. Η τακτική Jenga με την τοποθέτηση στην κορυφή πολιτικών προσώπων με κριτήρια συγκυρίας, τα οποία γρήγορα θα βρεθούν γρήγορα στα χαμηλά (και αζήτητα) δεν είναι αρμόζουσα για μία χώρα η οποία εξακολουθεί να παλινωδεί μεταξύ κρίσης και οικονομικής αβεβαιότητας. Σε αντίθεση με τις εξελίξεις στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία, στην Ελλάδα ο πολιτικός παράγοντας εξακολουθεί να αποτελεί τροχοπέδη για την επιδίωξη της οικονομικής ανάπτυξης. Από την άποψη αυτή, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν συνεισέφερε στην ανακαίνιση της πολιτικής ζωής, αλλά μάλλον προκάλεσε νέες παθογένειες, ίσως χειρότερες εκείνων που προκάλεσαν τα «παλαιά κόμματα».»
Nea_Polis 